ΥΓΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ 24

Δεν είναι μόνος του. Ενώ ταυτόχρονα δεν είναι και με τους άλλους. Έχει μια περίεργη αίσθηση ελευθερίας, ηδονής, συντροφιάς. Ο άνεμος είναι κάτι με το οποίο βαδίζει μαζί, τον αγγίζει σα γάζα και σα χάδι, δεν είναι κάτι που τον περιβάλει απλώς. Ο Easy Rider στη μηχανή του επάνω γίνεται ολόκληρος. Σα να μαζεύονται τα χίλια άπειρα σκόρπια κομματάκια του. Κι όσο πιο γρήγορα, τόσο πιο συμπαγής. Μια μικρή ανθρώπινη κουκίδα σαν πέτρα, βράχος που τρέχει μέσα στα χωράφια. Α ναι, το παραδέχεται, ντόπα κι αυτό. Άλλος την κοκκαίνη, το λάβδανο κάποτε, τη Μορφίνη ή το χασίς. Άλλος την καφείνη, το πρόζακ ή τα αναβολικά. Άλλος, αλκοόλ. Σαν τον Άγγελο. Κι εκείνος ο Easy Rider την ταχύτητα. Τρέχοντας βιώνει την πλήρη του μεταμόρφωση το παραδέχεται. Στον Άγγελο, τουλάχιστον, το παραδέχεται. Πάνω από τα 150 ο Σωτήρης γίνεται Easy Rider. Όπως Ρικάρντο Ρέις ή Άλβαρο ντε Κάμπος ή Αλμπέρτο Καέιρο, ο Πεσσόα.
«Εννοείται πως αγνοώ αν είναι αυτοί
που δεν υπάρχουν ή μήπως ο ανύπαρκτος
είμαι εγώ: σαν κάτι τέτοιες περιπτώσεις
δεν πρέπει να είμαστε δογματικοί».
Λαθρεπιβάτης της ζωής. Ο άνθρωπος «πίσω από τις μάσκες».
Κι αυτό, ο Άγγελος του το χάρισε. Όπως κι αυτήν εδώ τη Φρίντα, την τελευταία του μηχανή. Αλλά δεν θα το πούνε σε κανένα. Και οι δυο, ξέρουν καλά να κρύβουν μυστικά. Η πιο βαθιά τους μάσκα, ένα παζλ με μυστικά. Αν τα αποκαλύψουν, ακρωτηριάζονται. Αφού δεν τα λέει ούτε ο ένας στον άλλον Έχει τον τρόπο του ο Άγγελος όταν το θέλει να σου μιλήσει. Τα κείμενα.
Σελ.137