«Θυμάμαι που πολλές φορές περνούσες τη μέρα σου αντιγράφοντας κείμενα που σου χρησίμευαν ως άμφια. Το προτιμούσες αυτό γιατί στη αντιγραφή η προσωπική συμβολή πρακτικώς περιορίζεται στον μόχθο, η συναισθηματική πράξη ανήκει σε άλλον. Έτσι κρατιόσουν σε απόσταση από τα γραπτά σου.... Τέτοιες φράσεις είναι σαν αποδημητικά πουλιά, έλεγες. Ανάλογα με την εποχή μεταφέρονται. Είναι λόγια του αέρα, φράσεις- μετανάστες. Φράσεις που ψάχνουν την τύχη του άλλου, κάθε φορά».
ΥΓΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ Σελ. 87

Τρίτη 24 Ιουνίου 2008

MHNYMATA...


Σήμερα ξύπνησα από ένα παράξενο, αλλά συμβολικό όνειρο.
Άν και η Ελένη είναι φίλη μου και την αγαπάω, πρώτη φορά την είδα στο όνειρό μου.
Είδα ότι είμασταν μαζί και συζητούσαμε. Κάποια στιγμή την ρώτησα γιατί δεν χαμογελάει και είναι πάντα μελαγχολική.
Μου είπε ότι "έφτιαξε τα δόντια της, κι ότι δεν της αρέσουν, γι' αυτό!"
Τότε της είπα: "κι εγώ τα έφτιαξα, κι εμένα δεν μ' αρέσουν, αλλά χαμογελάω, γιατί το χαμόγελο είναι ζωή!"
Της είπα ακόμα ότι: "Εσύ μπορείς να τ' αλλάξεις! Έχεις λεφτά! Εγώ δεν έχω, γι' αυτό, δεν μπορώ να κρύψω άλλο το χαμόγελό μου! "
Η Ελένη προβληματίστηκε. "Δεν το είχα σκεφτεί!" μου είπε και άρχισε να χαμογελάει!
Κάπου εκεί ξύπνησα.
Το πήρα για συμβολικό. (Λεφτά πρέπει να είναι το ταλέντο).
Έτρεξα στο κινητό μου, για να την πάρω να της πω το όνειρό μου και βρήκα ένα μήνυμά της που με τσάκισε:
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ, ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΕΧΩ ΣΠΑΡΑΞΕΙ ΣΤΟ ΚΛΑΜΑ.
ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙΣ!
ΟΛΑ ΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΑ!
ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Της τηλεφώνησα αμέσως.
Συμφωνήσαμε ότι από δω και πέρα, και οι δυο θα χαμογελάμε...
Εκείνη μου ζήτησε να δημοσιεύσω το μήνυμά της, για την μνήμη, Εκείνου!

ΥΓΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ 32








«Τι είναι η μακροζωία;
Είναι ο τρόμος να είσαι μέσα σ’ ένα ανθρώπινο σώμα που οι δυνάμεις του το εγκαταλείπουν, είναι μια αυπνία που μετριέται με δεκαετίες κι όχι ατσάλινους δείκτες, είναι ένα βάρος από θάλασσες και πυραμίδες, από βιβλιοθήκες πανάρχαιες και δυναστείες, από τις χαραυγές που είδε ο Αδάμ, είναι να ξέρω πως είμαι καταδικασμένος σ’ αυτή τη σάρκα μου, στην απαίσια φωνή μου, στο όνομά μου, στην ρουτίνα των αναμνήσεων, στα ισπανικά, που ξέρω να τα χειριστώ, στη νοσταλγία των λατινικών, που δεν τα ξέρω, το να θέλω να βυθιστώ στο θάνατο και να μην το μπορώ, να ζω και να συνεχίζω να υπάρχω».
Σελ. 239

ΚΙ οι φίλοι, είπαν:


Ο/Η Φωτεινή S είπε...
Αυτό το ΕΔΩ που γράφεις πόσα κρύβειμέσα του!Τόση δουλειά προφανώς και δεν μπορεί να είναι μια απλή ανάρτηση. Χρειαζόνταν τον δικό του χώρο. Τον Χώρο της Ελένης. Για όλους τους θαυμαστές της. Μακάρι όλοι οι συγγραφείς να είχαν τέτοιους φαν!Πολλά φιλιά και συγχαρητήρια για τη δουλειά σου!
23 Ιούνιος 2008 4:13 μμ


Ο/Η κυκλάμινο βουνού είπε...
Φωτεινή μου, σήμερα σε σκεφτόμουν! Εϊσαι η μόνη που λες "δουλειά", γιατί μόνο εσύ έχεις καταλάβει πόση δουλειά κρύβει το μπλοκινγκ. Άντε να καταλάβουν οι άλλοι, οι απέξω... Ό,τι δεν πληρώνεται, το θεωρούν χασομέρι...Άστο.Σηκώνει συζήτηση. Πάντως το "δουλειά" που ανταλλάσουμε μόνο μεταξύ μας, σαν έκφραση, το σκεφτόμουν από χθες και ήθελα να στο πω. Ναι, Φωτεινούλα μου, έχω εξασφαλίσει δουλειά μέχρι το φθινόπωρο, απ' αυτά κι απ' τ' άλλα!Όσο για την Ελένη, το σκεφτόμουν καιρό. Η Ελένη χρειάζεται αποκλειστικά ένα δικό της χώρο, για να μπορώ να "κλέβω" κι απ' το μπλογκ της και απ' την εφημερίδα, από παντού! Είμαι φαν της χρόνια και είμαι της γνώμης πως τα παράσημα στα ταλέντα πρέπει να δίνονται εν ζωή κι όχι όπως γίνεται συνήθως, ειδικά στους συγγραφείς, που δοξάζονται μετά θάνατον! Έτσι τους δίνουμε την ευκαιρία να γεμίσουν τις μπαταρίες τους και να μας δώσουν ακόμα πιο πολλά! Να τους "στίψουμε", να τους χορτάσουμε! Συμφωνείς;
23 Ιούνιος 2008 11:41 μμ

ΚΙ ΕΚΕΙΝΗ, ΠΕΡΑΣΕ!


Ο/Η ανάμνηση είπε...
Αλεφάκι μου, δεν μπορείς να μαντέψεις τίποτα!Ήρθα για βιαστικά φιλιά και αγάπη και (αν και δεν τελείωσα ακόμα)ήρθα να σε ενημερώσω ότι άπλωσα τον Υγρό Χρόνο και στεγνώνει...!Τα λέμε!
23 Ιούνιος 2008 4:17 μμ

Ο/Η alef είπε...
@ Ανάμνηση> Και η κατάληξη μιας μελαγχολικής μέρας! Κατερινάκι μου, όχι, τόση αγάπη από σένα δεν θα μπορούσα να την μαντέψω! Το ότι θα έκανες μπλογκ μόνο για "να απλώσεις να στεγνώσει ο Υγρός Χρόνος" μου, ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου! Κατερίνα, τόση αγάπη δεν την είχα ποτέ φανταστεί! Δεν με έχουν συνηθίσει σε τόση αγάπη!Δεν έχω λόγια για να σου πω ευχαριστώ!Αχ βρε Κατερίνα!
23 Ιούνιος 2008 4:49 μμ


Ο/Η alef είπε...
@ Ανάμνηση> Κατερίνα μου η "Εαρινή Συμφωνία" πριν φύγει για τις διακοπές, συγκινήθηκε με όλα αυτά και τώρα είσαι διπλή στα "Εμείς" μας: και ως "Ανάμνηση" και ως "Κύκλάμινο του βουνού".Να είσαι πάντα γερή και έτσι πλημμυρισμένη από αγάπη, Κατερίνα! Με κάνεις να αισθάνομαι ένα γκρινιάρικο παιδί και μόνο!Και πάλι, σ' ευχαριστώ! Κανένας δεν έχει κάνει σ' αυτή τη ζωή τόσα πολλά για μένα!Αχ Κατερίνα!
23 Ιούνιος 2008 5:06 μμ


Ο/Η κυκλάμινο βουνού είπε...
Αλεφολενάκι μου, ούτε για μένα έκανε κάποιος άλλος όσα εσύ! Θα ξεχάσω ποτέ λες, ή θα ξεχρεώσω ποτέ την χαρά που μου έδωσες στο Έθνος μιλώντας για το βιβλίο μου ή για το κυκλάμινο; Πέρα απ' ότι κέρδισα και θέση στο ΕΜΕΙΣ;Ακόμα χρωστάω πολλά Ελένη μου! Γερή να είσαι και να γράφεις! Τώρα που έκλεισε και ο κύκλος της θλίψης, περιμένω νέα παιδιά σου και μακάρι να είναι χαρούμενα! Αν κάνουμε εσένα χαρούμενη, θα δούμε και χαρούμενα!Χαίρομαι που σ' άρεσε, γιατί φοβόμουν κατσάδα! Έχω αντιγράψει πολύ υλικό! Το ξέρω, το παράκανα!Δεν θα το ξανακάνω! Όμως, έχω δυο τρία ακόμα... και βλέπουμε!Φιλάκια πολλά πολλά και όνειρα γλυκά! Το εαρινάκι τό 'σκασε κιόλας;Καλά να περάσει το κορίτσι μας!Τα λέμε!
24 Ιούνιος 2008 12:17 πμ


Ο/Η κυκλάμινο βουνού είπε...
Υστερόγραφο:Αξίζεις πολύ περισσότερα! Να το θυμάσαι αυτό!
24 Ιούνιος 2008 12:19 πμ
Ο/Η alef είπε...
@ Κυκλάμινο βουνού> Κατερίνα μου είναι το καλύτερο μνημόσυνο που θα μπορούσε ποτέ να του κάνει κανείς! Εχει κάνει αγροτικό στον Βόλο, τα Ανω Λεχώνια για μας σήμαιναν τόσα πολλά! Είναι σα να κλείνει ένας κύκλος: φωτεινός. Κι εσύ, η αδελφή που ποτέ μου δεν είχα!Ευχαριστώ και δεν θα το ξαναπώ, ξοδεύεται έτσι, χάνει τη σημασία του! Να είσαι πάντα καλά, σε φιλώΥΓ. Το μόνο που αξίζει, που απομένει απ' αυτή τη ζωή, τελικά, αυτό είναι: οι Συναντήσεις μας. Οι Σχέσεις μας. Η φιλία μας που ευτυχώς ήταν και παραμένει Ιερή.
24 Ιούνιος 2008 3:41 μμ

Ο/Η ανάμνηση είπε...
Έτσι, μπράβο, Ελένη μου! Δεν θα ξανακούσω ευχαριστώ και κυρίως όχι πια κλάμα! Είπαμε, πάμε μπροστά με χαμόγελο!Τα μνημόσυνα τα έκανες εσύ με τα βιβλία σου και την αφοσίωσή σου τόσα χρόνια στην σκέψη του! Εγώ απλά, έτυχε να μένω στα μέρη που αγαπήσατε. Μόνο που δεν πρόλαβα να πάω Λεχώνια. Θα 'ρθεις να πάμε μαζί! Όκευ; Φιλάκια και Καλημέρα!
25 Ιούνιος 2008 2:23 μμ