«Θυμάμαι που πολλές φορές περνούσες τη μέρα σου αντιγράφοντας κείμενα που σου χρησίμευαν ως άμφια. Το προτιμούσες αυτό γιατί στη αντιγραφή η προσωπική συμβολή πρακτικώς περιορίζεται στον μόχθο, η συναισθηματική πράξη ανήκει σε άλλον. Έτσι κρατιόσουν σε απόσταση από τα γραπτά σου.... Τέτοιες φράσεις είναι σαν αποδημητικά πουλιά, έλεγες. Ανάλογα με την εποχή μεταφέρονται. Είναι λόγια του αέρα, φράσεις- μετανάστες. Φράσεις που ψάχνουν την τύχη του άλλου, κάθε φορά».
ΥΓΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ Σελ. 87

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ



ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
















ΕΝ ΑΤΑΞΙΑΙΣ, ΕΥΤΑΚΤΟΙ ΟΝΤΕΣ

Είθισται όταν βγαίνει ένα βιβλίο να γίνεται μια γιορτή.
Αυτή τη φορά όμως έχουμε πολλά να γιορτάσουμε:
Κατ’ αρχάς, δύο βιβλία:
«Υγρός Χρόνος» της Ελένης Γκίκα (alef)
«maybe» του Χρήστου Παπαμιχάλη (moha)
Ε, μετά και το βασικότερο, το Καλοκαίρι.

Οι εκδόσεις Άγκυρα και οι δύο «ατάκτως εύτακτοι» συγγραφείς, σας καλούν στο «πάρτι των φίλων», την Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008, 8.30 το βράδυ, στον Πολιτιστικό Πολυχώρο Άγκυρα (Σόλωνος 124 και Εμμ. Μπενάκη), τηλ. 210 3837667, 210 3837540 για να γιορτάσουμε το ότι κάποια στιγμή συναντηθήκαμε,για να συναντηθούμε ξανά, όλοι μαζί.

Μιλούν: οι εκδότριες Αναστασία και Άννα Παπαδημητρίου.
Ο blogger Νuwada (Γιάννης Γιαννούδης) με αφορμή την κοινή θεματολογία των βιβλίων, θα συντονίσει συζήτηση με θέμα«γιατί τα ροζ παιδικά μας χρόνια να είναι σπαρμένα μ’ αγκάθια;»(ακριβώς όπως και ο δρόμος για την Κόλαση είναι σπαρμένοςμε τις καλύτερες των προθέσεων).

Η Ντανιέλα Κράλλη θα διαβάσει αποσπάσματα από τα δύο βιβλία.

Και οι φίλοι μας, Νίκος Ζούδιαρης, Απόστολος Ρίζος,Γιάννης Χαρούλης, Νατάσσα Μποφίλιου και Θέμης Καραμουρατίδης θα τραγουδήσουν τις ιστορίες τους που έγιναν ιστορίες μας.
**********
**********
Βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου του Μόχα, που ακόμα δεν έχω διαβάσει, θα βρείτε εδώ!

ΚΑΙ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ... ΕΔΩ!

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ!

ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΑ!

ΥΓΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ 34






«Εμένα, φοβήθηκα. Κι ό,τι κουβαλώ, όχι τις αλυσίδες σου» μ’ απάντησες. Μαζί με «Το τραγούδι του δεσμοφύλακα»

«Που πας καλέ μου δεσμοφύλακα
Μ’ αυτό το κλειδί λεκιασμένο με αίμα
Πάω να ελευθερώσω εκείνη που αγαπώ
Αν έχω ακόμη καιρό
Και που την έκλεισα
Τρυφερά σκληρά
Στην πιο μυστική γωνιά του πόθου μου
Στην πιο βαθιά γωνιά του μαρτυρίου μου
Μες στα ψέματα του μέλλοντος
Μες στις ανοησίες των όρκων
Θέλω να την ελευθερώσω
Θέλω να είν’ ελεύθερη
Ακόμη κι ας με ξεχάσει
Ακόμη κι ας ξανάρθει
Ακόμη κι ας μη μ’ αγαπάει
Ή ας αγαπάει κάποιον άλλο
Αν κάποιος άλλος της αρέσει
Κι αν μείνω μόνος
Κι εκείνη φύγει
Θα φυλάξω μόνο
Θα φυλάξω πάντα
Στα δυο μου χέρια σαν εκμαγεία
Ως το τέλος του κόσμου
Τη γλύκα του στήθους της που το ‘πλασε ο έρωτας».
Μαζί με «Το τραγούδι του δεσμοφύλακα». Που τότε δεν τόλμησα να σου το δώσω εγώ. Ακόμα κρατώ τις «Paroles» Δεν πρόλαβα.
Υπόγραφες Barbara. Και το ‘στειλες. Μαζί μ’ ένα βιβλίο για τους ετερώνυμους του Πεσσόα.
Σελ. 191-192

ΥΓΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ 33







ΥΓΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ:

Για σένα, αγάπη μου

Δεν μας άφησε, τελικά, η ζωή άλλα περιθώρια. Μας υποχρέωσε να ανταλλάσσουμε βιβλία, επιστολές και μέιλς σαν την Helene Hanff και τον παλαιοβιβλιοπώλη της.
Εντάξει, εκείνοι δεν είχαν τα μέιλς. Αλλά μη το θαρρείς ότι και για μένα υπήρξε εύκολο. Το πρώτο καιρό επιστράτευσα τους πάντες για να μπορέσω να σε διαβάσω. «Κινέζικα μου ‘ρχονται», σου ‘λεγα, και γελούσες. «Ποτέ δεν μιλούσαμε την ίδια γλώσσα» με πείραζες. «Πάντοτε», σου ‘λεγα. «Μονάχα που δεν το αποκάλυπτε ο ένας στον άλλον. Λες και ντρεπόμαστε».
Το πρώτο που πήρα από σένα ήταν ένα βιβλίο. Με υπογραμμισμένα – πάντα με μωβ στυλό- εκείνα που ήθελες να μου πεις. «Όταν σου έλεγα εγώ ότι είμαι ευαίσθητος, είσαι αναίσθητος», μου έλεγες. «Και ποιος σου είπα πως ένας «ευαίσθητος εαυτός» δεν είναι σκληρός; «Ο σκληρότερος!» επέμενες.
«Για να νιώσουμε το αίσθημα του γεγονότος, πρέπει κάτι στην καθημερινότητα να μας προκαλέσει έκπληξη και να πάρει μια σημασία που να το κάνει εξαιρετικό. Χωρίς έκπληξη, τίποτα δε θα αναδυόταν από την πραγματικότητα. Χωρίς ιδιαιτερότητα, τίποτε δεν θα έφτανε στη συνείδηση. Αν ένα κομμάτι πραγματικότητας «δεν ήθελε τίποτα να πει», δεν θα γινόταν ούτε καν ανάμνηση».
Εσύ, με πήγαινες από έκπληξη σε έκπληξη. Κι εγώ για πρώτη φορά, σου απαντώ- τολμώ να σου απαντώ με Πρεβέρ:


«Πήγα στην αγορά των πουλιών
Κι αγόρασα πουλιά
Για σένα
Αγάπη μου
Πήγα στην αγορά των λουλουδιών
Κι αγόρασα λουλούδια
Για σένα
Αγάπη μου
Πήγα στην αγορά των σιδερικών
Κι αγόρασα αλυσίδες
Για σένα
Αγάπη μου
Κι έπειτα πήγα
Στην αγορά των σκλάβων
Και σ’ έψαξα
Μα δεν σε βρήκα
Αγάπη μου».
«Για σένα αγάπη μου» είπα και το ‘στειλα.


«Αλλά εσένα δεν θα σε φυλάκιζα ποτέ» σου ‘γραψα.
Υπόγραψα Πρεβέρ.
Σελ. 190-191