«Θυμάμαι που πολλές φορές περνούσες τη μέρα σου αντιγράφοντας κείμενα που σου χρησίμευαν ως άμφια. Το προτιμούσες αυτό γιατί στη αντιγραφή η προσωπική συμβολή πρακτικώς περιορίζεται στον μόχθο, η συναισθηματική πράξη ανήκει σε άλλον. Έτσι κρατιόσουν σε απόσταση από τα γραπτά σου.... Τέτοιες φράσεις είναι σαν αποδημητικά πουλιά, έλεγες. Ανάλογα με την εποχή μεταφέρονται. Είναι λόγια του αέρα, φράσεις- μετανάστες. Φράσεις που ψάχνουν την τύχη του άλλου, κάθε φορά».
ΥΓΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ Σελ. 87

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

Εν αταξίαις, εύτακτοι όντες... ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ



Εν αταξίαις, εύτακτοι όντες…

ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

ΑΓΚΥΡΑ

Η ΩΔΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

α. Απάτη βροχή

Σαν τη βροχή που πέφτει
σαν το νεράκι που κυλά στη γη
σαν όμορφη ήρεμη βροχή
βροχούλα
κύλησες και πέρασες
και πήγες προς
τον ποταμό
Όμως γιατί έχω στο κορμί μου
τα σημάδια μπόρας;
Πώς μπόρεσε να κάνει
τόσο πολύ ζημιά
μια τόσο μικρή βροχή
Βροχή σαν βέλος
Βροχή όπως βρόγχος
Βροχή σαν όρος
Βροχή όπως χάος
Βροχή, βροχούλα
ήρεμη βροχή,
καταιγίδα μου


Κυριακή, 10 Νοεμβρίου 2002
Σελ.25


β. Χθεσινή θύελλα

Πνίγεσαι, λες.
Λες και σου φταίει το νερό
Ήτανε χθες
Λες κι εσύ δεν ήσουν
που το άφησες κάπως έτσι
να παλιώσει.
Και τώρα σου γυρίζει
μιαν αγάπη η βροχή
χθεσινή μπόρα
που γίνεται με τα χρόνια
καταιγίδα διαρκείας
Και πνίγεσαι, λες.
Λες και σου φταίει το νερό.

Κυριακή, 10 Νοεμβρίου 2002

Σελ.26

γ. Τα άνθη της βροχής


Για να χαμογελάσει αυτός
ο ψεύτης ήλιος
θα πρέπει να ‘χεις ξεπλυθεί καλά
Έτσι νόμιζα
Ίσως γι’ αυτό δεχόμουν
τη βροχή με αγαλλίαση
Ίσως και επειδή εσύ
την έβλεπες με τρόμο
Μαραινόταν η ψυχή σου
στη σκοτεινή δίνη της
κι εγώ άνθιζα
Αλήθεια, το πρόσεξες ότι ποτέ δεν γίνεται
ν’ ανθίζουμε και οι δυο;
Ίσως γι’ αυτό λάτρεψα τη
βροχή με έκανε γενναία
Δεν ξέρω αν είναι τόσο η βροχή
ή το δικό σου ζάρωμα


Λες κι έτσι είναι γραμμένο
ο ένας να ζαρώνει
αυτομάτως όταν ξεζαρώνει ο άλλος
Όπως και να ‘χει
Ίσως γιατί ανθίζω
μπορεί, τελικά,
να με κάνει γενναία
εγώ, εκεί, θα επιμένω
να σου λέω το
τραγούδι της βροχής.

Τετάρτη, 1 Ιανουαρίου 2003 (χωρίς βροχή)
Σελ.28


δ. Τα μυστικά της βροχής

Δεν είν’ ανάγκη να βρέχει
Το νοτισμένο χώμα
τα ξέρει καλά τα μυστικά
στις μυρωδιές
στη σκόνη
στις στρογγυλές τις πέτρες
στα σαλιγκάρια του Θεού
που περπατούν με δάκρυα στα πόδια
στη γεύση που ‘χει η ελιά
έτσι όπως γέρνει στο μπαλκόνι
στα χρώματα στο απέναντι βουνό
στη φλύαρη σιγαλιά του απομεσήμερου
που στράγγισε η βροχή
τα μυστικά της πάθη.

Ακόμα κι αυτό το ουράνιο τόξο
Γάζα για τις πληγές της,
μυστική…

Σελ.29

ε. Κι ο ψίθυρος

Είναι οι σταγόνες
που είναι σαν δάκρυα
Είναι ο ήχος
που θυμίζει υπόσχεση
Είναι η αφή
που γλιστράει σαν άφεση
Είναι η κολυμβήθρα
του Σιλωάμ
που ξεπλένει και πνίγει
Είναι ο ψίθυρος
που σου λέει τα μυστικά
κάθε φορά
Και δεν σου φταίει η βροχή
Αν τα ξέχασες…

Σελ.30

……..Γι’ αυτό απόψε φεύγω μαζί Σου. Μπαίνω στο πλοίο και Σε παίρνω. Σαν χάδι, σαν νεράκι, σαν γάζα θεραπευτική, σαν σιγουριά.
Αφού υπήρξες μια φορά, για πάντα θα Υπάρχεις.
Κι όποτε κινδυνεύω, θα Σου γράφω.
«Δεν χάνεσαι έτσι», σκέφτομαι. Ε, κι ύστερα εάν εσύ χαθείς, κάποιος άλλος αλλού θα είναι σωμένος.
Θα έχει βρει καλύτερο ταχυδρόμο για το γράμμα του. Εγώ, να πω την μαύρη αλήθεια μου, δεν είμαι ιδιαιτέρως συνεπής.
Αναλαμπές έχω. Που με χαράζουνε, όμως, βαθιά σαν μαχαιριές. Και δύσκολα ξεχνάω.
Γι’ αυτό Σού λέω, μπορεί να φεύγω τώρα, αλλά θα Σου γράφω.
Εξάλλου, εγώ είμαι εκείνη που έχω την ανάγκη Σου.

Υγ1. Γράμμα προς τη Θεία Χάρη.
Υγ2. Φεύγοντας από το νησί, για άλλη μια φορά.

Νοέμβριος 2003
Σελ.75

Δεν υπάρχουν σχόλια: