"Ο κόσμος μόνον όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει"!

«Ο κόσμος μόνον όταν τον μοιράζεσαι, υπάρχει».
Και ήρωές μου, ειδικά οι ηρωίδες, δεν ξέρουν να τον μοιράζονται, όμως το προσπαθούν. Με το να ερωτεύονται με πάθος, παράφορα, απελπισμένα.

Εγώ μάλλον – παρ’ ότι η ζωή στο ξεκίνημά της μου τα έφερε αλλιώς, είχα μεγάλη ανάγκη να τον μοιράζομαι. Γι’ αυτό και είμαι ευγνώμων για όλους εσάς απόψε, μόνον αν τον μοιράζομαι μπορώ να τον κατανοώ!

Από παιδάκι είχα μεγάλη ανάγκη από μια μεγάλη οικογένεια. Και στη ζωή μου, στάθηκα τυχερή, και την απόκτησα, ακριβώς όπως την θέλησα κάποτε εγώ.

Είτε Έθνος λέγεται αυτό, είτε Άγκυρα. Είτε οι φίλοι μου στο Κορωπί, οι φίλοι ζωής, οι φίλοι της άλεφ…
Η διάρκεια και η θερμοκρασία της σχέσης, το αποδεικτικό!

Η διαπίστωση ευτυχώς για μένα ήρθε εγκαίρως: μόνο μέσα σε ομπρέλα αγάπης και εμπιστοσύνης ανθίζω. Και η οικογένειά μου, οι αδελφές μου, τολμώ να το πω έτσι, στην Αγκυρα, μου το έδωσαν και μου το δίνουν απλόχερα όλο αυτό!
Ο κύριος Δημήτρης Παπαδημητρίου πρώτος απ’ όλους και η κυρία Χαρά. Με τα μάτια συνεννοούμαστε.
Τα κορίτσια, η Αναστασία, όχι δεν θα τα μετρήσω τα χρόνια, η Αννούλα, η Δήμητρα, ο Διονύσης μετά…
Και τώρα η νεώτερη γενιά που την είδα να μεγαλώνει. Η Κατερίνα, η Χαρά που έχει φιλοτεχνήσει με ιδιαίτερη ευαισθησία και ύφος και τα δυο εξώφυλλα των βιβλίων μας, και το δικό μου και του Χρήστου, και η οποία πάει, με ανέλαβε, ναι Χαρά μου? και την ευχαριστώ!
Όπως ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τον διορθωτή μας Νέστορα Χούνο, εάν δεν πάρω την έγκριση ούτε βήμα εγώ, την καλή μου νεράιδα Μαρία Συρίγου, την Κωνσταντίνα που τα αγγίζει με τα μαγικά της χεράκια, τον Ευθύμη Δημουλά και τον Νίκο Τελίδη για τα έξοχα εξώφυλλα, τον Αργύρη μας στο βιβλιοπωλείο, την κυρία Σπυριδούλα και την κυρία Κατερίνα… Δίχως αυτούς δεν θα υπήρχε σειρά, δεν θα υπήρχαν Σαββατιάτικα πρωινά…
Δίχως τους συγγραφείς μας δεν θα είχε λόγο ύπαρξης η προσπάθεια, δίχως όλους εσάς, η βραδιά…

Όπως δίχως τον Μόχα δεν θα υπήρχε και η άλεφ!
Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε και το αποψινό!
Από την διαπίστωση πρώτα απ’ όλα ότι εγώ αυτό το παιδί εδώ πέρα τον έχω δει να γεννιέται, όπως και την σειρά.
Εκπροσωπώντας λοιπόν απόψε τις δύο σειρές που όμως είναι μία τελικά, σαν τα ποτάμια που χύνονται στην ίδια θάλασσα, εκπροσωπούμε αυτή τη στιγμή τους «Σύγχρονους έλληνες» και τους «έλληνες συγγραφείς». Με εντελώς συμπτωματικά άπειρες ομοιότητες σ’ αυτά τα δυο βιβλία:
Κατακερματισμένος λόγος, μονόλογοι, απόπειρα οικογενειακής σάγκας, παρεξηγήσεις, παρανοήσεις, το παρελθόν που επηρεάζει ως ρευστός χρόνος και την αυτογνωσία που έρχεται μετά τον κατακερματισμό.
Πού να μετρήσεις τα χίλια κομματάκια του κάθε ανθρώπου!

Μπορεί γι’ αυτό και να γράφουμε, ποιος ξέρει, μετρώντας τα κομματάκια μας κάθε φορά.
Αν και για το τελευταίο μου θα έλεγα πως γράφτηκε επειδή «δεν άντεχα αυτό το αμετάκλητο». Χρειαζόμουν ανακεφαλαίωση, χρειαζόμουν επειγόντως να τα πιάσω ξανά ΟΛΑ από την αρχή. Αναζητώντας τον δικό μου «χαμένο χρόνο» έστω και τώρα που «πού πια καιρός». Εγκιβωτίζοντας και όλα μου τα προηγηθέντα: τίτλους, ηρωίδες, πάθη, λάθη, φόβους, στιγμές…
Κομματάκια έγινα για να τ’ αντέξω, όντας η ίδια.
Αλλά σήμερα που σας βλέπω όλους εδώ σκέπτομαι ότι μπορεί και να μη ξαναχρειαστεί!

Θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου επίσης, να ευχαριστήσω δυο μέλη της καινούργιας μου οικογένειας, τον Γιάννη και την Ντανιέλα οι οποίοι στην ηλικία μου και με τρόπο μεταφυσικό, ήρθαν να μου χαρίσουν ένα παιδί: την αναδεξιμιά μου νουβαντίτσα ή Νεφέλη, ναι, δυστυχώς δεν είναι σήμερα εδώ.

Επίσης, θα ‘θελα να ευχαριστήσω την φίλη μου την Μάρω η οποία με ανασυναρμολόγησε από τα «εις εξ ων συνετέθην», και μονίμως με ανασυναρμονογεί, άνευ Μάρω, ούτε χαμόγελο, ούτε σχήμα,
τον Librofilo που μ’ έμαθε να ξαναδιαβάζω και με έκανε απαιτητική με τον ίδιο μου τον εαυτό (καμιά φορά, ξέρετε, είναι πολύ κακό πράγμα οι ευκολίες, κι εγώ όσο να ‘ναι μια κάποια ευκοιλιότητα την έχω στη γραφή),
τον ρήντερ που με έκανε να προσέχω διότι κάπου κάποιος μπορεί και να με διαβάζει…
Και βεβαίως πάνω απ’ όλα την Τασία μας που μας φροντίζει και σήμερα είναι εδώ, και τους γονείς μου που μ’ έκαναν, θέλω δεν θέλω, ταπεινή και συμπλεγματική.
Επιτρέψατέ μου να κλείσω με δυο οικογενειακά ευτράπελα, αλλά μας χαρακτηρίζουν:
Όταν είχε βγει – νομίζω ήμουν 24άρων?- η δεύτερη ποιητική μου συλλογή, θυμάμαι ο μπαμπούλης μου ο χρυσός που είχε πει μ’ απορία:
«παιδάκι μου γιατί άλλο βιβλίο; Όλο το πρώτο δεν είναι απούλητο μέσα στη σάλα?» Αχ πόσο δίκιο είχε ο χρυσός μου και σ’ αυτό!
Και τη μαμά μου, την πρώτη και μοναδική φορά που ήρθε σε εκδήλωση, όταν με τίμησε η πόλη μου, όχι μη την ψάχνετε σήμερα είχε κουραστεί διότι έχει κάνει χυλοπίτες και τραχανά:
«Ευτυχώς που ο μπαμπάς σου είναι κουφός και δεν τ’ άκουσε όλα!»
Ε κάτι θα ξέρει σίγουρα η μαμά.
Βεβαίως, όλα ετούτα με έκαναν άπληστη στην αγάπη και απαιτητική! Το αξιοθαύμαστο, ουδέποτε μου αρκεί!

Θέλω να μ’ αγαπάτε, ζαβή, χαζή, λάθος, με πάθος.

Κι ορκίζομαι έτσι ακριβώς να σας αγαπήσω κι εγώ!

Ευχαριστώ πολύ που ήρθατε σήμερα και συγχωρήστε μου την φλυαρία και την συγκίνηση αλλά τα ευχαριστώ έπρεπε να τα πω…
Όπως θα πρέπει, επίσης, να σας πω, ότι πρώτη φορά δεν αισθάνομαι… ασυνόδευτο!
Παρέλαση, παραστάσεις, γιορτές, επετείους, έλεγχοι, όλα μόνη μου!
Χωρίς μάρτυρα μονίμως ούτε για το «εύγε, παιδί μου», ούτε για το «παιδί μου ντροπή!» Μπορεί και γι’ αυτό να σας έχω τρελάνει στα «εύγε»!
Θα μου πείτε για μια ζημιάρα όπως εγώ υπάρχει κάτι πιο… ανακουφιστικό?

Προτού τελειώσω θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τα αδέλφια που μου χρωστούσε η ζωή: τους Θηβαίους, τον Ερρίκο και τη Μηλίτσα, την Κατερίνα μου, το Κυκλάμινο του βουνού που μας ήρθε απ' τον Βόλο.

Καλό καλοκαίρι σας εύχομαι!