Δεν κλαίει. Ίσα που θάμπωσε η εικόνα του κόσμου. Μονάχα σπαρταρά «σαν το πουλί που σπάσαν οι φτερούγες». Και επαναλαμβάνει «μαμά- μαμά» και «Άγγελε». Τι θα απογίνει, σκέφτονται όλοι. Κι ο Νικηφόρος, τίποτα. Μέσα, βαθιά, μια πληγή. Μια πληγή ο κόσμος όλος.
Σα διφορούμενο αίνιγμα.
Όλα τα χάνουμε. Σκέφτεται. Η πιο μεγάλη ώρα ίσως να ‘ναι τώρα. Ζωή, άνθρωπος της σκιάς.
«Είμαι ο μοναδικός άνθρωπος
επί της γης και ίσως ούτε γη να
υπάρχει ούτε άνθρωπος.
Ίσως κάποιος Θεός με περιπαίζει»
Σελ. 154
Σα διφορούμενο αίνιγμα.
Όλα τα χάνουμε. Σκέφτεται. Η πιο μεγάλη ώρα ίσως να ‘ναι τώρα. Ζωή, άνθρωπος της σκιάς.
«Είμαι ο μοναδικός άνθρωπος
επί της γης και ίσως ούτε γη να
υπάρχει ούτε άνθρωπος.
Ίσως κάποιος Θεός με περιπαίζει»
Σελ. 154
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου