«Ομορφιά, απόλυτή μου ευθεία, μέσ’ από τέτοιους άθλιους δρόμους, στο κατάλυμα μιας λάμπας κι ενός κλειστού κουράγιου, να ξεπαγιάζω, κι εσύ να ‘σαι η γυναίκα μου τον Δεκέμβρη. Η ζωή που μου μέλλει είν’ η όψη σου που κοιμάσαι… Πόσο ωραία είναι η κραυγή σου που μου χαρίζει τη σιωπή σου».
Σε πόσες άλλες, αλήθεια να το έχει πει;
Σελ. 208
Σε πόσες άλλες, αλήθεια να το έχει πει;
Σελ. 208
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου