«Θυμάμαι που πολλές φορές περνούσες τη μέρα σου αντιγράφοντας κείμενα που σου χρησίμευαν ως άμφια. Το προτιμούσες αυτό γιατί στη αντιγραφή η προσωπική συμβολή πρακτικώς περιορίζεται στον μόχθο, η συναισθηματική πράξη ανήκει σε άλλον. Έτσι κρατιόσουν σε απόσταση από τα γραπτά σου.... Τέτοιες φράσεις είναι σαν αποδημητικά πουλιά, έλεγες. Ανάλογα με την εποχή μεταφέρονται. Είναι λόγια του αέρα, φράσεις- μετανάστες. Φράσεις που ψάχνουν την τύχη του άλλου, κάθε φορά».
ΥΓΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ Σελ. 87

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

ΥΓΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ 18



Ποτέ οι υποθέσεις δεν τελείωναν μέσα μου. Όπως ποτέ δεν τελείωναν οι ιστορίες αυτοχειρίας. Μπορεί παρελθόν για όλο τον κόσμο να γίνονταν, αλλά ποιος ισχυρίζεται τελικά ότι το παρελθόν είναι χρόνος τετελεσμένος;
Επανερχόμουν σ’ αυτές. Σαν τον εγκληματία στον τόπο του εγκλήματος. Όπως επέστρεφα, τελικά, και στις παλιές αγάπες, στα αρχαία μου λάθη. Ποτέ δεν επουλώνονται της ψυχής τα τραύματα. Και ποτέ δεν γεμίζει το πηγάδι των εμμονών. Οι υποθέσεις στα συρταράκια της μνήμης μου, μπαινόβγαιναν. Και μου κατέτρωγαν τα σωθικά. Όπως τώρα.
Σελ. 92

Δεν υπάρχουν σχόλια: